Մեծ Հայքը սկսվում է լուսավորությունից. Սարգիս Ծատուրյան

«Հայկական երազանք» գրքի հեղինակ, «Աշխարհաժողով» շարժման հիմնադիր Սարգիս Ծատուրյանը պատասխանել է MIASIN.RU-ի հարցերին:

Ի՞նչն է ձեզ մղել գրել «Հայկական երազանք» գիրքը:
2020 թվականի Բաքվ-թուրքական ագրեսիայից հետո, որն ուղղված էր Հայաստանի և Արցախի դեմ, ես հասկացա, որ ռազմական դաշտում հաղթելը բավարար չէ: Անհրաժեշտ է հաղթել թշնամուն գաղափարախոսության դաշտում: Թշնամու գաղափարախոսությունը կարող է խորտակել միայն մեր՝ հայկական գաղափարախոսությունը: Եթե մենք գաղափարախոսություն չունենք, ուրեմն պայքարելու ոչինչ չունենք: Դա նման է մենամարտի գնալուն առանց զենքի:

Վերջին հարյուրամյակում հայ քաղաքական շարժումը կենտրոնացած էր Ցեղասպանության թեմայի վրա, այսինքն՝ անցյալի վրա: Անցյալն ուսումնասիրելու միակ նպատակը թուրք ֆաշիստներից վրեժ լուծելն է և նման կոտորածների կրկնությունից խուսափելը: Բայց անցյալով ապրել չի կարելի, քանի որ այն անփոփոխելի է: Ապագան, սակայն, կարելի է փոխել, և դա կանի գաղափարախոսությունը:

Ի՞նչ է գաղափարախոսությունը: Դա գաղափարների համակարգ է, որը ժողովրդին տալիս է վաղվա տեսլական: «Հայկական երազանք» գիրքը փուլերով պատասխանում է երեք հիմնական հարցերի. ովքեր են հայերը: Ինչպե՞ս են հայերը փոխազդել այլ ժողովուրդների հետ, և ինչ սկզբունքներով պետք է վերականգնվի Մեծ Հայքը:

Հենց որ Հայկական երազանքը արմատավորվի մեր գիտակցության մեջ, մենք կսկսենք փոխել ներկան: Դա ճանապարհորդության սկիզբ է: Եթե ճանապարհ ես ընտրել, ամեն քայլդ նպատակակետին կմոտեցնի: Եթե ճանապարհ չես ընտրել, ուրիշները կկայացնեն այդ ընտրությունը՝ արդյունքը քեզ դուր չի գա: Հենց այդպես է պատահել 2020 և 2023 թվականներին, երբ ուրիշները որոշումներ կայացրին մեր փոխարեն, քանի որ մենք հրաժարվել էինք Հայոց երազանքից՝ Մեծ Հայքի վերածննդից: Ժամանակն է վերադառնալ ակունքներին:

Գրքում դուք խոսում եք Մեծ Հայքի վերականգնման մասին՝ Եփրատից մինչև Կուր: Շատերը հարցնում են. ինչպե՞ս կարող է Հայաստանը վերականգնել որևէ բան, եթե նույնիսկ Արցախը չպահպանվեց:

Պատճառահետևանքային կապը պարզ է. Արցախը կորցրինք Հայոց երազանքից հրաժարվելու պատճառով: Արցախը Հայաստանին միացնելու և հողերը բնակեցնելու փոխարեն, մեր քաղաքական գործիչները հողերը «վաճառեցին» թուրք-ադրբեջանական ֆաշիստներին:

Ինչպե՞ս կարող ենք կասկածել Մեծ Հայքի գաղափարը, եթե նույնիսկ չենք փորձել այն վերածնել:

Մեծ Հայքը երազանք չէ. այն պատմական իրողություն է: 2024 թվականի օգոստոսի 11-ին կլրանա 4516 տարի Հայկի՝ հայ ժողովրդի նախահոր կողմից Հայաստանի հիմնադրման օրվանից, երբ նա հաղթեց Բաբելոնի բռնակալ Բելին: Հայկից մինչև 387 թվականը՝ Քրիստոսից հետո, մեր հայրենիքը գոյություն ուներ Եփրատից Կուր սահմաններում: Այդ սահմանները պահպանվել են 2879 տարի:

Մարդկության պատմության մեջ չկա այլ ժողովուրդ, որն այդքան երկար պահպաներ իր պետության սահմանները: Օրինակ՝ Հռոմեական կայսրությունը գոյատևեց 500 տարի, Բյուզանդիան՝ 1000 տարի, Օսմանյան կայսրությունը՝ 623 տարի, Ռուսականը՝ 200:

Հայաստանի պատմության մեջ եղել են ընդլայնման և սեղմման շրջաններ: Տիգրան Մեծի օրոք (Ք.ա. I դ.) Հայաստանը հասավ իր գագաթնակետին: Կիլիկիայի Հայկական Թագավորությունը, որը գոյատևեց 344 տարի (XI-XV դդ.), գերազանցեց Մոնղոլական և Ռուսական կայսրությունների տևողությունը:

Ինչպե՞ս իրականացնել Մեծ Հայքի գաղափարը:

Սկսել պետք է լուսավորությունից: Նոր գաղափարախոսությունը պետք է հասնի յուրաքանչյուր հայ ընտանիքի: Երբ բոլորը միասին աշխատեն Հայկական երազանքի ուղղությամբ, հնարավորություններ կհայտնվեն:

Եթե շարունակենք բողոքել և վախենալ Երազանքից, Հարավային Կովկասում և Մերձավոր Արևելքում գոյատևել չենք կարող:

«Պատմության կտավը» և հայերի մեղքերը.
«Պատմության կտավը» հայի ոգեկան և գենետիկ կապն է նախնիների և հայրենի հողի հետ: Դա պատմական շարունակականություն է, որը խլել են օտարերկրացիները:

Հայ պատմության ամենամեծ մեղքը հպարտությունն է: Գարեգին Նժդեհը եսասիրությունը համարել է մեր դժբախտությունների պատճառ: Աստծո հետ հաշտվելու համար պետք է ապաշխարել: Թուրքերը և ադրբեջանցիները չեն ճանաչում իրենց հանցագործությունները, ուստի հաշտությունն անհնար է:

Հայաստանի արտաքին քաղաքականությունը.

Հայաստանը պետք է վարի հայկական կենտրոնացված քաղաքականություն, հիմնված չեզոքության վրա: Պետք է դուրս գալ ՀՊԿ-ից և համագործակցել Իրանի, Չինաստանի, Հնդկաստանի, Ֆրանսիայի և այլ երկրների հետ:

Ադամը, Եվան և Նոյը Հայաստանում.
Հայկական լեռնաշխարհը, ըստ Աստվածաշնչի, Եդեմի դրախտավայրն էր: Նոյի տապանը հանգրվանեց Հայաստանում: Թվերը հաստատում են սա. Հայկի թագավորությունը հիմնադրվեց Ջրհեղեղից 754 տարի անց, իսկ Քրիստոսը ծնվեց Հռոմի հիմնադրումից 754 տարի անց:

Հայերը և Բաբելոնը.

Հայկը մերժեց Բաբելոնի աշտարակի կառուցումը: Նրա ժառանգները պայքարում են Բաբելոնի ժառանգների դեմ: Բաբելոնը այսօր արժեքային հայեցակարգ է՝ «հեթանոսական թագավորություն», որի դերը վերցրել են Հռոմը, Օսմանյան կայսրությունը և Թուրքիան:

Ազգային ինքնության դեմ պայքար.
Հայերի դեմ տարվում է հիբրիդ պատերազմ՝ տեղեկատվական ահաբեկչությամբ: Հայաստանի կառավարությունը նույնիսկ տարածում է թշնամական քարոզչություն: Բուժումը կրթությունն է: «Աշխարհաջոհը» ստեղծել է «Հայկական ակադեմիա»՝ հայոց պատմություն, լեզու և քրիստոնեություն դասավանդելու համար:

Հայերը՝ աշխարհի հայելի.
Հայաստանն ու աշխարհը կրում են նույն «ծննդյան վերքերը»: Հայերի հաղթանակը իրենց թուլությունների նկատմամբ կվերակենդանացնի ոչ միայն Հայաստանը, այլև ամբողջ աշխարհը:

Ի՞նչ է խանգարում վերածննդին:
Հայերը հրաժարվել են Աստծո առաջ իրենց պատասխանատվությունից: Բայց երբեք ուշ չէ վեր կենալ: Պետք է աշխատել, և ամեն ինչ կստացվի: